Toen ik een jaar of zestien, zeventien was bracht mijn moeder een pak pizzameel van Koopmans mee uit de supermarkt. Dat was toen nieuw. We maakten ‘pizza’ en ik was verkocht. Al snel werd ‘de pizza’ mijn ding. Als mijn ouders weg gingen zei mijn moeder: “Maak jij pizza tegen de tijd dat we thuis komen?”
De ‘pizza’ werd een onderdeel van mijn kookrepertoire. Maar het bleef toch, goedbeschouwd, een platgeslagen brood met Italiaans aandoend beleg. Echt wel lekker, maar de ware pizza die je bij een Italiaan at was toch anders. Zelfs diepvriespizza’s waren toch meer pizza dan mijn pizza’s. Niet allemaal trouwens, er waren maar twee of drie diepvriespizza’s die mijn goedkeuring überhaupt konden wegdragen.
Aldus verdeelde ik mijn pizza-inname tussen die paar eetbare diepvriespizza’s en mijn zelfgebakken (maar toch minder echte) pizza’s. Ik verruilde Koopmans voor een Italiaans mengseltje van enkel bloem en gist. Dat scheelde al, maar het was het nog niet.
Toen las ik, nota bene in een Engels kookboek, de gouden tips: bloem en gist (ja…), pizzasteen (ah!), en vooral: hoge temperatuur (aha!!!). Het kookboek waarschuwde ook: niet iedere steen is goed, let op het materiaal. Je kunt een steen voor weinig geld krijgen, maar als je daar een keer zo’n diepvriespizza op gooit springt-ie uit elkaar. Een goede steen kost meer maar is ook bestand tegen grote temperatuurverschillen. Dat was toch wel handig, want ja, die diepvriespizza was toch ook wel gemakkelijk nu en dan.
Ok. Ik op zoek naar een pizzasteen. De kookwinkel in de stad had ze gewoon in huis. En de verkoper bevestigde wat het kookboek al had gezegd. Voor minder dan twee tientjes heb je een steen. Maar wil je er ook een diepvriespizza op kunnen leggen? Vergeet het maar. “Nee, dan ga je naar keramiek.”
Let op, liever lezers. Als een verkoper de woorden ‘dan ga je naar’ in de mond neemt weet je zeker dat de prijs ten minste verdubbelt.
Dus ging ik naar huis met een pizzasteen van Frans keramiek. Vijf tientjes kostte die. Maar daar kon ik dan wel een diepvriespizza op leggen, ook als-ie al een half uur had liggen voorverwarmen op 250°C. Ik kocht er voor bijna hetzelfde bedrag ook nog een schuif bij, zo’n platte plaat waarmee je de rauwe pizza zonder ongelukken op de hete steen kunt leggen.
Het was een gouden investering. Ongetwijfeld zijn er professionele pizzabakkers die betere pizza’s afleveren dan ik. Maar ik ben behoorlijk tevreden.
Diepvriespizza’s koop ik allang niet meer.
