Stampen

Mijn vader was scheikundige. Hij kon niet nalaten te vertellen dat die wetenschap was voortgekomen uit de alchemie. Nalaten iets te vertellen was sowieso niet echt zijn ding.

Zijn scheikundige genen heeft-ie overigens niet aan mij nagelaten. Ik heb er nooit echt iets van begrepen, van de chemie. Wis- en natuurkundig is het allemaal wel in orde, bij mij, maar scheikundig ben ik een walmende prut.

In het huis van mijn ouders heeft mijn vader her en der sporen nagelaten van de chemische geschiedenis en zijn eigen achtergrond. Oude instrumenten. Oude boeken. Oud gereedschap uit de chemische praktijk.

Ik kook tegenwoordig nog wel eens voor mijn moeder (en zij ook voor mij gelukkig, het is niet dat ik mantelkoker ben). Voor sladressings, die ik liever zelf maak dan uit een flesje haal, mag ik graag kruiden mengen. En laat er nou in de keuken nog een oude mortier-met-stamper staan. Nou ja, mortier… Mortiertje.

Prima om kruiden mee te vermalen. Eerst een passende melange uitzoeken. Dan flink vijzelen. Het gruis een tijdje laten intrekken in een lekkere azijn. Scheut olijfolie erbij, extra vierge uiteraard, en goed mengen. Over de sla en klaar. Culinaire alchemie.

Is het ergens toch nog een beetje goed gekomen, tussen mij en de oude chemie. Mijn vader zou het hebben gewaardeerd. En mijn sladressings ook, denk ik.

Mortier(tje)-en-stamper
Mortier(tje)-en-stamper

K(r)oningsdrama

Ik begrijp dat er commotie is over The Crown. Er zijn mensen die vinden dat er een boodschap aan de uitzendingen vooraf moet gaan, een disclaimer: dat het fictie is, losjes gebaseerd op historische feiten.

Ik begrijp dat niet.

The Crown is historisch drama. Het sleutelwoord hier is ‘drama’. Het is fictie.

Alleen al Elizabeth II, die in dat drama als personage toch zo’n beetje de absoluut constante factor is, wordt gespeeld door diverse actrices. Dat zou een aanwijzing kunnen zijn dat het fictie is.

De kijker is getuige van intieme scènes — intiem in die zin dat die kijker getuige is van privé-gesprekken, waar uit de aard der zaak nooit iemand anders bij geweest is en waarvan dus niemand anders dan de betrokkenen de precieze inhoud kent. Dat zou een aanwijzing kunnen zijn dat zo’n dialoog niet precies ‘de waarheid’ is.

Niemand die ernaar kijkt zal toch vanwege deze serie geloven dat Elizabeth gedurende haar leven een paar keer ingrijpend van uiterlijk veranderde? Waarom zou je dan geloven dat al het andere ‘de waarheid’ is?

Niemand gelooft toch dat er ooit echt een prins van Denemarken was die met de geest van zijn vader sprak, zijn overspelige oom dacht dood te steken (maar zich ernstig vergiste), zijn geliefde in waanzin zag verdrinken, en tussendoor nog een paar subliem diepzinnige monologen uitsprak over onder andere zijn en niet-zijn — waar dus niemand bij was?

Niemand gelooft toch dat er ooit een volkje was dat we nu hobbits noemen, dat getuige en oorzaak was van de ondergang van de op-een-na-kwaadste genius aller tijden, en dat de elfen voor altijd uit onze wereld zag vertrekken (en trouwens ook meevoer op het laatste schip), ook al zijn de beelden ervan heden ten dage te zien zonder enige disclaimer?

Niemand gelooft daar toch in?

Hoop ik.

Maar je weet het niet, dezer dagen.

In de zelfverklaarde grootste democratie ter wereld gelooft een aanzienlijk deel van het electoraat dat de vorige president de verkiezingen heeft verloren door fraude van de tegenpartij. En alleen maar omdat die voormalige president dat ondanks alle bewijs van het tegendeel blijft roepen — een man die met alle leugens ter meerdere eer en glorie van zichzelf het familiefortuin er sneller doorheen joeg dan zijn vader het ooit opbouwde —  en niemand er een disclaimer voor plakt dat het pure fictie is wat die man beweert, niet eens ‘losjes gebaseerd op historische feiten’.

Al die mensen gaan de komende 24 uur naar de stembus.

Dat is pas een drama. Zonder disclaimer.