Bij het overlijden van Olivia Newton-John moest ik weer eens terugdenken aan mijn eerste dansoptreden.
Toen ik op het Christelijk Gymnasium Utrecht aankwam verkeerde die school net in een overgangsfase, van een vrij kaal protestantisme naar een wat uitbundiger en meer progressief evangelisme (pin mij hier niet vast op ideologische of religieuze definities).
Op maandagochtend was er een gezamenlijke opening. Die bestond, naast huishoudelijke mededelingen, uit een bijbellezing, een stichtelijk woord dat daarop betrekking had of voortkwam uit de persoonlijke beleving van de spreker (meestal de rector of conrector), een gebed, en een gezamenlijk gezang. Psalm 150, zit in mijn hoofd. En de woorden “Loof God, loof Hem overal,” die bij controle-per-Google inderdaad uit psalm 150 komen, dus mijn geheugen bedriegt mij hier niet.
Maar in die tijd liep ook dominee Douwe Werkman rond op school en die vond dat blijkbaar allemaal een beetje saai en taai, want hij ondernam pogingen om wat meer leven in de brouwerij te brengen. Als ‘pilot’ had hij bedacht dat de drie eerste klassen elk een maandagochtendopening voor hun rekening zouden nemen met elk een bepaald thema, uiteraard onder zijn bezielende leiding.
Mijn klas kreeg als opdracht ‘heldenverering’ — of iets dat daarbij in de buurt kwam, want hier laat mijn geheugen me een beetje in de steek. En dus zochten we klassikaal, en onder de bezielende leiding van Douwe, naar teksten en sketches die daarnaar verwezen.
Het was de tijd dat John Travolta de held van alle meisjes was. En dus deden een paar meisjes het voorstel om een dansje te doen uit Grease. Zo’n dansje met veel heupwiegen, vuistjes die om elkaar draaien, en rechter wijsvingers die naar de hemel zwiepen. Kwartslagje naar rechts en da capo.
Er was niet genoeg ruimte op het maandagochtendpodium voor de hele klas, dus er moest geselecteerd worden. En voor die selectie werd er bij een muziekles een dansmoment ingelast. Iedereen moest dansen, en de meisjes die het geheel hadden bedacht en ook voordeden, maakten daarna de definitieve selectie van acht bekend.
Ik maakte me geen zorgen. Ik kon niet dansen, en met Grease of John Travolta had ik ook niets.
Ik hoorde bij de selectie.
Er volgden nog een of twee repetities. Twee Travolta-meisjes voerden het hele gezelschap van in totaal tien leerlingen aan. Zij stonden vooraan, zodat de rest van de groep in ieder geval tot de eerste draai de danspassen kon volgen.
Helaas ging het bij de uitvoering al mis bij die eerste draai. Het Travolta-meisje dat links voor de groep stond (rechts, voor de zaal) draaide keurig naar rechts. Het andere Travolta-meisje draaide even keurig naar links.
Even keken ze elkaar verbaasd aan. Toen barstten ze in gegiechel uit. Dansen zat er niet meer in. De acht volgers, waaronder ik dus, deden nog een dappere poging om te redden wat er te redden viel. Gelach en gejoel uit de zaal was ons deel.
Ondanks dit echec sloeg het idee van Douwe aan. Vanaf dat moment werden de traditionele openingen afgewisseld met bijdragen van klassen, groepjes leerlingen, leraren. Er was zelfs een periode, jaren later, dat ik altijd bij de opening aanwezig was, ook al had ik de eerste twee uur op maandag vrij, gewoon omdat ik het leuk vond. (Ik besteedde die twee uur dan aan de schoolkrant, en hielp en passant de conciërge met het uitruimen van de zaal, wat dan weer zijn dankbaarheid opleverde en gratis bekertjes chocolademelk.)
Zo zit het in mijn hoofd, en zo heeft het er ook al lange tijd in gezeten. Maar het klopt niet.
Ik zat in de eerste klas in het schooljaar 1976–1977. Grease kwam uit in juni 1978, dus zelfs in de tweede klas kunnen we geen dansje uit Grease gedaan hebben. Was het dan een dansje uit dat andere Travolta-vehikel, Saturday Night Fever? In mijn herinnering kwam die film een paar jaar eerder uit — maar ook hier verzaakt het geheugen: de disco-film zag het licht in december 1977. In dat geval zouden we het in het voorjaar van 1978 gedaan kunnen hebben, als tweedeklassers.
Dat het in het voorjaar was wil mijn geheugen wel bevestigen, maar ja, hoe betrouwbaar is dat nog?
Ergens in mijn huis moeten nog de schoolagenda’s van die tijd liggen, misschien dat ik daar meer uit zou kunnen halen. Maar waar…
Hoe dan ook, Olivia Newton-John is niet meer. Voor zover ik me herinner vond ik haar wel aardig in de film. Maar ik vrees dat ik die toch een keer opnieuw moet gaan zien om het zeker te weten.