4 mei

Het schijnt dat 4 mei, de Dodenherdenking, ter discussie staat.  Bij Eén Vandaag is een reportage over een documentairemaker die het verhaal van de ‘tien van Renesse’ heeft vastgelegd.  Tien verzetsmannen die in december 1944 probeerden het bevolkingsregister van deze nog bezette Zeeuwse gemeente te verduisteren.  Dat liep gruwelijk mis.  De tien werden opgepakt en geëxecuteerd: opgehangen, waarna familieleden en dorpsbewoners werden gedwongen naar de lijken te kijken.  Tot zover nog weinig (nouja) om je over te verbazen.  En dan zegt de documentairemaker: “In mijn optiek is het één van de meest barbaarse daden die die nazi’s ooit begaan hebben in Nederland.”

Daar was ik toch wel even stil van…

Ja, dit was een barbaarse daad, en ja, de doden verdienen respect, en ja, het is goed dat er ook nu nog aandacht wordt gevraagd voor hun leven en sterven.  Maar één van de meest barbaarse daden in Nederland?  Alsof je een top tien zou kunnen maken van meest barbaarse daden.  En of je nog enige verhouding zou kunnen vinden tussen de razzia’s, de arrestaties van stakers, de standrechtelijke executies, het afvoeren en vermoorden van tenminste 100000 joden, om nog maar te zwijgen van de zigeuners, homo’s en ‘andere querulanten’.

Dus ja, wat mij betreft heeft 4 mei nog steeds zin.  Om te voorkomen dat we barbaarse daden gaan ranken.  Om te beseffen dat barbaarse daden van alle tijden zijn, en iedereen overal kunnen treffen.  En om te begrijpen dat slachtoffers niet, nooit beoordeeld mogen worden op het ‘gewicht’ van het barbaarse gedrag dat ze is overkomen.