Tribale serotonine. Ik had er nog nooit van gehoord, totdat ik bij de lunch De Nieuws BV aanzette. Het ging, alweer, over die demonstratie in Amsterdam, en of dat nou echt niet anders had gekund. Zucht…
Ik heb het snel even gegoogeld, tribale serotonine. Vier hits, en allemaal onder verwijzing naar dr. Danielle Braun. Aha, dat was ook de dame die ik hoorde. Dat worden dan binnenkort dus vijf hits.
Volgens haar willen we allemaal graag die tribale serotonine voelen en klitten we daarom dus in groepsverband bij elkaar.
Om eerlijk te zijn: ik hou helemaal niet zo van bij elkaar klitten in groepsverband. Wat dat betreft waren de afgelopen maanden niet echt een heel groot probleem voor mij (dat we ook niet bij elkaar mochten klitten in heel kleine groepjes vond ik wél naar). Ik heb in mijn jonge jaren meegedaan aan een aantal grote demonstraties, maar ik voelde me nooit echt op mijn gemak. Grote popconcerten, druk bezochte festivals — bij mij komt de tribaleserotoninemeter zelden van de nul af.
Eén keer had ik ineens dat overweldigende gevoel. 23 oktober 1983, de grootste demonstratie ooit in Nederland: 550000 mensen bij elkaar in Den Haag tegen de kruisraketten. Maar daar gebeurde het nog niet.
Ik was er met een paar schoolvrienden naartoe met de trein. Ergens aan het einde van de dag, op weg naar het station, raakten we elkaar kwijt, zodat ik in mijn eentje de trein terug pakte — eenzaam maar bepaald niet alleen. De trein was propvol maar de sfeer was ontspannen. Er ontstond een Mexican wave, al moest dat begrip nog een paar jaar wachten op erkenning: mensen begonnen te juichen, en dat gejuich plantte zich als een golf voort door de trein. Het was geweldig, maar nog niet dat gevoel.
In Utrecht bleef ik nog een poosje op het perron wachten, in de hoop mijn vrienden uit een andere trein te zien springen. Een paar perrons verder kwam de volgende lading aan. Vanuit de verte hoorde ik weer dat geluid door die trein golven, nu voor mij heel duidelijk van links naar rechts en weer terug. En tóén had ik dat overweldigende gevoel. Misschien wel omdat er op dat moment niet teveel mensen om me heen klitten.