Het stukje dat ik eergisteren schreef over de rekenliniaal leverde nog een aardige observatie op. Veel mensen schrijven lineaal in plaats van liniaal. Sterker nog: ik had dat in eerste instantie zelf ook gedaan, totdat ik het lemma op Wikipedia opzocht en de dubbele i spotte.
Huh? Ik zou toch zweren…
Maar nee, de Dikke Van Dale, het Groene Boekje, de Taaladviesdienst van Onze Taal (die de witte spelling volgt), ze kennen allemaal alleen de liniaal.
Waar komt dan toch die ‘e’ vandaan?
Ik heb er zo snel niets zinnigs over kunnen vinden, dus ik kan er alleen maar naar raden. Een mogelijkheid is de gelijkenis met een woord als lineair of een woordcombinatie als linea recta. En misschien is het ook een uitspraakding: als je ‘liniaal’ zegt, moet je stem na de stemhebbende medeklinker ‘n’ naar de ‘aa’, en dat gaat denk ik gemakkelijker langs een ‘e’ dan langs een ‘i’. Maar het is allemaal puur giswerk.
Dus: wie kan mij meer vertellen over de herkomst van de lineaal?