Het is paniek in socialemedialand. Want wie kun je nog vertrouwen, nu de touwen in handen blijken te zijn van types naast wie Dagobert Duck een vrome padvinder is.
Twitter-pardon-X was al afgeschreven sinds Elon Musk er de baas werd. Aan Elon Musk wil ik verder niet te veel woorden vuilmaken. Elon Musk is een roofridder van de ergste soort, een amorele maffiabaas met fascistoïde trekken, iemand bij wie je zo ver mogelijk uit de buurt zou moeten willen blijven en die je ook zo ver mogelijk uit de buurt zou moeten houden van alles wat mooi en goed is. Meer heb ik niet over hem te zeggen, en dit is eigenlijk al te veel.
Toevallig las ik onlangs Dynasty van Tom Holland. De Engelse schrijver en populair-historicus behandelt daarin de eerste vijf Romeinse keizers, die zo’n 2000 jaar geleden hun naam vestigden. Veel wist ik al, maar bijvoorbeeld niet dat keizer Claudius en zijn vrouw Messalina de eersten waren die hun beider beeltenissen op munten lieten slaan. De kop van de keizer stond al wat langer in zijn eentje op de Romeinse munten, maar nog nooit eerder kon de gewone burger een keizerlijk echtpaar in de geldbuidel steken.
Dat las ik, een dag voordat ik in de krant las dat zowel de zojuist aangetreden president Donald Trump als zijn vrouw Melania een cryptomunt met hun naam hadden uitgebracht. Er is niets nieuws onder de zon. Met Messalina, en wat later Claudius, liep het niet bepaald goed af, dus dat is dan weer een opsteker voor de toekomst.
Maar ja, Trump is nog niet van ons heengegaan, dus voorlopig zitten we met de gebakken peren.
En intussen weten we ook dat niet alleen die techmiljardair wiens ego ernstig tegenstaat (laat ik dat afkorten tot, eh… tweet) een slaatje slaat uit Trumps strapatsen, maar dat ook die andere techbonzen aan des presidents voeten liggen. Mark Zuckerberg, bij wie je in een goede bui nog kunt denken aan de niet onaardige androïde commandant Data uit Star Trek: The Next Generation, maar in het echte leven de baas van Meta waaronder Facebook, WhatsApp en Instagram vallen. Jeff Bezos, de niet altijd even aardige baas van Amazon.
Nou is het natuurlijk niet zo dat deze mannen — het zijn altijd weer overwegend mannen, ik doe mijn best om er ook een vrouw bij te betrekken maar het lukt me niet — al deze mannen — witte mannen, ook nog — al deze mannen dus waren nou ook niet bepaald vrome padvindertjes vóórdat de Trumps aan de macht kwamen.
Facebook moest al eens diep door het stof toen bleek dat gegevens van hun gebruikers op volstrekt ontoelaatbare wijze bij een externe partij terecht waren gekomen. Amazon staat al jaren bekend om zijn werknemer-onvriendelijk beleid. Bezos hield als eigenaar van The Washington Post een aanbeveling van Kamala Harris tegen, een ongekende inmenging in de redactionele vrijheid.
Maar intussen gebruiken we hun diensten wel. Massaal, zelfs. Nu en dan steekt er een stormpje op maar het is meestal in een glas met weinig water (geloof me, je kunt Facebook niet op de knieën krijgen door eigenmachtig de algemene voorwaarden op je eigen tijdlijn af te wijzen).
Oké, Twitter-pardon-X lijkt wel een beetje leeg te lopen. Het zal wel niet ophouden te bestaan, zolang tweet nog in de gratie is bij de machtigste man op de planeet. Maar Mastodon, het betere alternatief… Je hoort er nooit over. Ik zit er wel op, maar ik kom er zelden — eigenlijk alleen om een link naar mijn blogje te plaatsen.
Signal lijkt een redelijk alternatief voor WhatsApp. Maar ja, dan moet je al die contacten weer overzetten…
En toen ik mij aanmeldde bij BlueSky, het ‘vriendelijke’ alternatief voor FaceBook, had ik binnen een paar minuten mijn eerste volger: een Amerikaanse dame die zichzelf afficheert als ‘full-time stocks and crypto trader’ — maar ik ken haar niet en zij mij zeker ook niet. Ik kijk het nog even aan, maar als ze denkt me te kunnen benaderen met die digitale flauwekul die waarschijnlijk één van de volgende financiële crises gaat veroorzaken (let op mijn woorden), dan gaat er onverbiddelijk een blok op. Zo sociaal ben ik nou ook weer niet.
En de berichten die ik tot nog toe op BlueSky voorbij heb zien komen geven mij ook niet het gevoel dat ik nu beter af ben, qua wereldleed. Maar ik kijk het dus nog maar even aan[1]
Voor mijn blogs heb ik een eigen site. maar ja, dat zijn mijn blogs[2].
En sowieso: waarheen dan wél? Wat zijn de échte alternatieven?
Plotseling zweven die woorden van Annie M.G. Schmidt me door het hoofd. “Vluchten kan niet meer, ’k zou niet weten hoe // Vluchten kan niet meer, ’k zou niet weten waar naartoe // Hoe ver moet je gaan”
Er is niets nieuws onder de zon…