Een raadsel

Mijn moeder had tussen alle spullen die mijn vader had nagelaten, een dvd-box ontdekt met afleveringen van Lucille Ball, I love Lucy. “Zullen we daar eens naar kijken?” vroeg ze. “Ik weet nog dat we dat vroeger erg leuk vonden, maar ik kan me er niets meer van herinneren.”

Prima. Er was niets op tv, en eerlijk gezegd was ik ook wel benieuwd. Werd dat vroeger niet bij de NCRV uitgezonden? Betrouwbaar familievermaak. Bovendien had Lucille Ball er destijds voor gezorgd dat de serie Star Trek werd gelanceerd[¹], en alleen al daarom had ze mijn sympathie.

Ik haalde het boxje uit de kast. Het was nog verpakt in cellofaan, want mijn vader was van het type ‘kopen kopen, niet kijken’. Ik sloopte het cellofaan eraf en haalde de afzonderlijke dvd-doosjes uit het boxje.

Tussen twee doosjes ingeklemd zat een keurig opgevouwen artikel uit de NRC. Gedateerd, onmiskenbaar in het handschrift van mijn vader, op 20 oktober 1995. Een recensie van een boek over Lucille Ball.[²]

We waren stomverbaasd. Hoe was dat artikel in dat doosje terechtgekomen? Het kon niet anders of mijn vader had het er zelf in gestopt en het doosje daarna weer afgesloten met plastic. Maar hoe hij dat had gedaan kon ik aan de plasticsnippers niet meer afleiden.

En dan nog: het artikel was uit 1995, het boxje uit 2005, en waarschijnlijk nog een paar jaar later gekocht (mijn vader was ook erg goed in het inkopen van kijkwaar in de uitverkoop). In 1995 moest de dvd nog geïntroduceerd worden op de consumentenmarkt, dus hij kon het niet uitgeknipt hebben om het bij schijfjes te doen die pas twee jaar later werden gelanceerd, in een doosje dat pas tien jaar later gemaakt zou worden.

Hoe dan wel? En waarom?

Als dit Star Trek was geweest, dan was er een scenario mogelijk waarbij het krantenknipsel naar een toekomstig dvd-doosje werd getransporteerd. En aan het eind van de aflevering zou alles nog even worden uitgelegd.

Maar dit is niet Star Trek.

Het enige wat we konden bedenken was dat hij dat krantenknipsel weer was tegengekomen toen hij de dvd-box had gekocht, of misschien zelfs nog wist dat-ie het artikeltje ergens had liggen — zijn interne locatiesysteem voor bedrukt papier was lange tijd vrijwel onfeilbaar. Dat hij het met opzet in dat doosje had gestopt, en het doosje weer had geseald met het idee om dat later, bijvoorbeeld met Sinterklaas, cadeau te doen.

En dat laatste is-ie dan tenslotte vergeten. Aan het einde van zijn leven begonnen dat soort herinneringen te vervagen. In zijn studeerkamer vonden we na zijn overlijden nog een paar van dat soort ‘verrassingen’, waarschijnlijk bedoeld als cadeautjes aan mijn moeder en daarom verstopt, en blijkbaar vergeten.

We kunnen het hem niet meer vragen, dus het raadsel zal altijd een raadsel blijven.

Lucy Ball was overigens best grappig.