Mijn opa, de vader van mijn moeder, bracht vroeger met Pasen nog wel eens een enorm paasei van chocola voor me mee. Ik was nog klein, dus in werkelijkheid zullen die eieren wel iets minder groot zijn geweest dan ik ze me herinner. Maar een struisvogel zou er niet ontevreden over zijn geweest.
Het waren vaak prachtig versierde eieren, met allerlei gesuikerde tierelantijnen. De droom van ieder kind.
Van mijn opa moest ik zo’n ei ook meteen aanbreken. Het was er tenslotte om op te eten. Maar dat vond ik zonde. Ik wilde er naar kunnen kijken. Leg dat maar eens uit, als je vijf of zes bent.
Ik ben nog steeds niet zo goed in het opeten van chocolade paaseieren. Maar een mens is nooit te oud om te leren.