Ik ben een enthousiaste bezoeker van de Utrechtse Stadsschouwburg. Ik heb er zelfs een eigen stoel — of, nou ja, een stoel waar mijn naam op staat. Die staat nu al een dikke week ingeklapt en dat is wel jammer.
Niet dat ik er elke dag op zit, maar gemiddeld toch wel een keer per twee weken. Dat gaat nu even niet door. Dat is ook wel jammer. Ik geloof niet dat ik ooit de zaal chagrijniger heb verlaten dan ik er in ging. Het is een vorm van therapie, schoonheid biedt troost.
Het is een beetje jammer voor mij, het is heel veel jammerder voor de podiumartiesten die van de ene op de andere dag thuis moesten blijven. (Ik wil hier tussen twee haakjes ook graag oproepen om je die afgelaste voorstelling niet terug te laten betalen, als je het even kunt lijden.)
Gelukkig ontstaan er allerlei on-line initiatieven. Mijn schoonzusje Nynka Delcour, theatermaakster en muziekdocent, zit thuis niet passief te zijn. Ze doet haar muzieklessen nu on-line. Aanstaande zondag geeft ze samen met gitarist Rob Stoop een huiskamerconcert. Daar ga ik dus zeker bij zijn op een veilige afstand. Het zal lastig zijn om de rest van het publiek te zien, dat wordt in gedachten enthousiast naar elkaar zwaaien.
Zolang het nodig is, en misschien nog iets langer, moeten we het daarmee doen. Maar ik zal blij zijn als ik weer op m’n ‘eigen’ stoel mag zitten. En in nabijheid enthousiast mag klappen voor en zwaaien naar de artiesten.