Het zijn bijzondere tijden, bedacht ik toen ik vanavond om acht uur op m’n balkon stond te klappen voor de zorgverleners en andere broodnodige ondersteuners. Het leek wel een jaarwisseling, minus het vuurwerk. Beneden mij hoorde ik twee passerende vrouwen aan een stel klappers vragen wat er aan de hand was. “Is er soms feest voor iets?”
Nee, het is geen feest, en voorlopig gaan er ook niet veel feestjes zijn. Zelf zit ik thuis te werken — deze middag hoorde ik dat mijn werkplek vanaf komende donderdag tot in ieder geval 6 april op slot gaat. En ik besef hoe bevoorrecht mijn positie is. Ik heb een vaste baan, vooralsnog gaat mijn werk on-line ‘gewoon’ door. Ik heb goede reserves: fysiek, materieel, financieel. Maar dat wil niet zeggen dat ik er heel gelukkig van word. Ik kan niet ontkennen dat de balans in mijn hoofd gemiddeld neigt naar het zwaarmoedige. Dan zijn dit geen tijden om vrolijk van te worden.
Anders gezegd: ik moet enige moeite doen om niet in de put te zakken. Dus heb ik mijzelf de opdracht gegeven om iedere dag van de coronacrisis een kleine beschouwing te doen. Liefst positief, en liefst ook echt iedere dag, maar ik kan geen van beide garanderen. Dat doe ik dan op Facebook en op dit blog, dat al veel te lang digitaal stof lag te vangen.
Voel je vrij om te reageren — graag zelfs. Ik zit hier tenslotte ook maar in mijn eentje, ook al is de wereld maar een bandbreedte verwijderd. Ik denk dat corona nog wel even bij ons gaat zijn, en dat we er, om er doorheen te komen, meer nodig hebben dan wijsheid en goed beleid. Nu en dan even een virtueel schouderklopje, een opbeurend woord, dat gaat ook allemaal helpen. Ik doe mijn best.
Update 25 maart: Ik heb besloten ook een positieve draai te geven aan de rubriek waar ik deze stukjes onder zet. Die noem ik vanaf nu ‘Kroon op de dag’.
