Ik ben niet echt een fan van De slimste mens. Met slimheid lijkt dat programma niet veel te maken te hebben. Het doet me denken aan mijn studietijd, toen we nog soms tot diep in de nacht Trivial Pursuit speelden. Dat ging om volslagen nutteloze kennis, maar met een flesje wijn (om te beginnen) en een bak chips, en vooral een paar leuke vrienden, was het best uit te houden. Net als de licht aangezette dikdoenerij van presentator Philip Freriks, en het deels gespeelde gemopper van ‘juryvoorzitter’ Maarten van Rossem.
Ik volg De slimste mens niet heel intensief. Soms mis ik een heel seizoen. Toevallig ben ik tegenwoordig ’s avonds wat vaker thuis, dus heb ik het de laatste weken weer bijgehouden.
Zelden ben ik zo voor mijn vooroordelen bestraft.
Eerst was daar Emma Wortelboer. Ik ken haar niet zo. Ze ziet er wel leuk uit maar mijn beeld van haar was toch dat van flashy influencer, en dat is niet per se een aanbeveling. Maar Emma bleek best veel te weten, en van heel uiteenlopende onderwerpen. En ze bleek een gezellige gast in het programma. Die ook nog het maximale aantal van zeven ronden volmaakte, en daarbij een keer de op-een-na-hoogste dagscore ooit maakte.
Daar was Andries Tunru. Nooit van gehoord. Een cabaretier, uit Utrecht, maar nooit van gehoord. Andries bleek ook al over een aardige persoonlijkheid te beschikken, en bovendien over een enorme berg trivia. Zeven keer de slimste van de dag werd-ie. Tjonge…
En toen was daar Rob Kemps. De zanger van Snollebollekes, of meer bepaald, in zijn eentje Snollebollekes. Die weer bekend zijn van het lied Links/rechts.
Laat ik zeggen dat Rob Kemps, of zijn repertoire, niet meteen bovenaan mijn verlanglijstjes staan.
Maar Rob bleek alweer een leuke gast, in alle opzichten, met bovendien een onverwacht verleden. Als jongen hoorde hij een lied van Jacques Brel op de radio (of zijn vader speelde het voor hem, dat ben ik alweer kwijt) en raakte hij gegrepen door de zanger, die hij zijn grootste voorbeeld noemt. Met een woordenboek vertaalde hij de teksten van Brel. Daarna trok hij naar Parijs om Frans te leren. Hij vond er rust op het beroemde kerkhof Père Lachaise, en omdat hij dat goed leerde kennen begon hij er vrijwillig bezoekers rond te leiden.
Vragen over de Franse cultuur leverden hem dus veel punten op, maar ook overigens bleek hij over een behoorlijke dosis trivia te beschikken. En, bovendien, over een aanstekelijk vermogen om zichzelf te relativeren. Met een grote grijns op het gezicht
Daar zouden er meer van moeten zijn.
Dus toen vanavond Tijl Beckand eruit vloog, op het nippertje weggespeeld door Rob Kemps, slaakte ik een zucht van verlichting. Want eerlijk gezegd vond ik Beckand een chagrijnige en arrogante aandachtzoeker.
Morgen is de finale. Tussen Andries Tunru, Emma Wortelboer, en Rob Kemps. En voor het eerst maakt het me eigenlijk geen bal uit wie er gaat winnen, want het wordt vast een grappige aflevering, en ik gun het ze allemaal van harte. Al hoop ik heel stiekem dat Rob Kemps wint. Of Andries. Of Emma.
Nee, toch Rob.
Ik zal er geen Snollebollekes van gaan opzetten, maar ik heb er wel weer een stichtelijke les van geleerd.
Wees slim, en wees toch vooral voorzichtig met je oordeel.